ile jesieni

olej na płótnie (wym. 56/38 cm)                             autor: Jolanta Steppun

Tym razem wiersz Władysława Broniewskiego, jednego z moich ulubionych poetów :)

Żołnierz polski

Ze spuszczoną głową powoli 

idzie żołnierz z niemieckiej niewoli. 

Dudnią drogi, ciągną obce wojska, 

a nad nimi złota jesień polska. 

Usiadł żołnierz pod brzozą u drogi, 

opatruje obolałe nogi. 

Jego pułk rozbili pod Rawą, 

a on bił się, a on bił się krwawo, 

szedł z bagnetem na czołgi żelazne, 

ale przeszły, zdeptały na miazgę. 

Pod Warszawą dał ostatni wystrzał, 

potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza. 

Jego dom podpalili Niemcy,

a on nie ma broni, on się nie mści... 

Hej! ty, brzozo, hej ty brzozo-płaczko, 

smutno szumisz nad jego tułaczką, 

opłakujesz i armię rozbitą 

i złe losy, i Rzeczpospolitą... 

Siedzi żołnierz ze spuszczoną głową, 

zasłuchany w tę skargę brzozową, 

bez broni, bez orła na czapce, 

bezdomny na ziemi - matce.

autor: Władysław Broniewski

Wyszło tak jakoś jesiennie i polsko, ale chyba o to mi właśnie chodziło!